Czas na luty, czas na miłość

Ostatnio bardzo wiele czasu zajmuje mi rozkminianie wielkiej tajemnicy: jak ludzie znajdują miłość?

Zaczęło się od bardzo niewinnego pytania, które każdemu kto przez jakiś czas żyje sobie sam pojawia się w głowie: "jak by tu kogoś poznać?"

Paplalala

No a potem lawina ruszyła, pytania mnożą się i końca nie widać.

jak wiedzieć, że poznało się osobę, której można zaufać, z którą można zbudować jakąś przyszłość? jak to się dzieję, że umawiamy się z osobami, które wcale nie są dla nas odpowiednie? i robimy to w kółko, nie zrażając się porażkami? jakie mieć wymagania, jakich nie mieć? jak się zachowywać - grać w gierki, flirtować, podrywać, czy postawić wszystko na jedną kartę i być sobą po prostu? jak poznać czy nam zależy, czy to po prostu przedłużająca się samotność zniekształca nam postrzeganie? wierzyć czy nie wierzyć, że wielka prawdziwa miłość jest potrzebna do szczęścia? a może spojrzeć na to praktycznie, robić listy za i przeciw, wybrać kogoś po prostu wystarczająco ok? czy ważniejsze jest to, jak czujecie się na ekscytującej randce, czy to, że lubicie oglądać te same seriale? czy jak już się raz spotkało kogoś, z kim jest dobrze, to czy warto marnować czas i szukać jeszcze dalej? skoro i tak wszystko zależy od przypadku, to czemu tak łatwo dajemy się nabrać na iluzję przeznaczenia i drugiej połówki i tego jednego jedynego? czy faktycznie, zgodnie ze statystyką części osób po prostu się nie uda i pozostaną sami? itp.?

i takie tam.

Ogólnie, od prywatnej strony chodzi o to, że zanim pozwolę sobie cokolwiek poczuć, muszę przeanalizować sytuację na miliony sposobów. Więc ostatnio analizuję miłość. Bo kiedyś musiało do tego dojść :)

Porysunki

 

A że już mi głowa od tego się gotuję, przyda się co nieco zapisać i uporządkować. No i mamy luty i już są te walentynki, to nawet czasowo temat się zgadza.

Więc sobie czytam ostatnio, oglądam filmy, uważnie wsłuchuję się w teksty piosenek, dręczę znajomych pytaniami "a jak to było u was?" i mam czujki wystawione na jakiekolwiek źródła wiedzy i informacji. Moją uwagę przykuła więc okładka najnowszego Glamoura, zapowiadająca w środku m.in. Marketing miłości – czyli jak znaleźć męża. Zajrzałam więc zaciekawiona i lekko podekscytowana, że może wreszcie odkryję sekret jak to się robi. 

 

Piksele

 

I cóż? Znalazłam rady typu:

faceci lubią: włosy do ramion, powiewające sukienki, zadbane paznokcie…

Nie lubią: krótkich włosów, luźnych ubrań…

Hmm.

Serio? takie zasady? Chcesz znaleźć kogoś, kto cię będzie kochał to wyglądaj tak jak statystyka mówi, że jest najkorzystniej?

To naprawdę smutne, że piszą takie rzeczy, bo wiem że wiele dziewczyn (i nie oszukujmy się, ja tu wyjątkiem nie jestem) naprawdę wpada w rozpacz, że jakakolwiek niestandardowość w ich wyglądzie jest powodem ich nieszczęścia w miłości. Więc wierzą, że tylko jeśli zmienią fryzurę, schudną, zrobią perfekcyjny makijaż, ukryją ciało pod zmyślnym strojem – tylko wtedy mogą liczyć, ba! Tylko wtedy zasługują na jakiekolwiek zainteresowanie i uczucie.

A jak nie to samaś sobie winna.

 

Jeszcze mi się jedna mądrość z glamoura przypomniała! Pod tym spisem co mężczyźni nie lubią a co lubią (swoją drogą, i dla nich to lekko obraźliwe), padła jeszcze sentencja:

„Nie ma brzydkich kobiet, są tylko leniwe”. 

I wszystko jasne.

 

Więc tak. Glamour zalicza faila, a mi nie pozostaje nic innego, jak szukać i kminić dalej.

Efekty wkrótce :)